Vrijdag
Het was vrijdag 24 mei 2019, 2 dagen voor onze uitgerekende datum. Ik werd die dag in de namiddag gestript. Mijn gynaecoloog was dat weekend van wacht, zei ze met een knipoog. Wist ik veel wat ‘strippen’ in deze context betekende, dus ik liet haar maar begaan… AUW, dat deed pijn. Maar gelukkig, net zo snel als de pijn kwam, was die ook weer weg en dus gingen we weer naar huis wachten tot de bevalling op gang zou komen.
Zaterdag
De hele dag niets… Ik waggel rustig verder rond, maar krampjes? Iets wat op weeën zou moeten lijken? Nope…
’S avonds kruip ik in de zetel onder een dekentje en rond 21u00 voel ik iets… Een beetje later nog iets… Hmmm… Zou dit het zijn? Ik neem de weeën-timer-app er toch maar even bij… Dit begon toch precies echt op lichte weeën te lijken… Niet? Zou het…? Hmm...
Ik herinnerde me dat de vroedvrouw zei; als je twijfelt of het echt begonnen is, ga dan even in bad. Als het vals alarm is, zullen de weeën stilvallen, als het echt begonnen is, zal je het dan ook wel snel voelen… Dus, zo gezegd zo gedaan, boven bad laten vollopen, uitkleden en even rustig voelen wat er zou gebeuren…
YEP, het was dus echt begonnen… Ik gok dat ik 3 weeën in bad ben kunnen blijven zitten en toen gezegd heb ‘ ’t is begonnen, we moeten naar het ziekenhuis’. Afdrogen, aankleden, terug naar beneden en naar de auto, als ik er op terugkijk leek het een eeuwigheid te duren want de weeën waren dus echt wel feller geworden en ik moest af en toe een pauze nemen tussen het aankleden, naar beneden gaan,… door.
Naar het ziekenhuis
Ik herinner me dat de weeën rustig verder zetten tijdens de autorit en toen we bij het ziekenhuis aankwamen zal het ongeveer tussen middernacht en 00u30 geweest zijn… Ongeveer…? Ik was me al lang niet meer zo bewust van de tijd op dat punt :-)
De lift in, naar het verloskwartier waar de vroedvrouw van de nacht ons al aan het opwachten was (ik denk dat we gebeld hebben om te vragen of we mochten komen, maar dat weet ik niet meer zeker). En ik had geluk die nacht, ik was de enige op het verloskwartier dus de vroedvrouw is zo goed als de hele tijd bij ons geweest en de vroedvrouw van de kraamafdeling is er ook bij gekomen nadien.
Standaard bij het aankomen op het verloskwartier wordt de ontsluiting bekeken, zo blijkt. Ik zat op 7cm, 8cm als ik even duwde, zei ze. WOW dat hadden we niet verwacht!
Ik herinner me dat ik nog even moest plassen, wee, pipi, wee, oef, gelukt! Nadien wou ik enkele weeën op de zitbal proberen maar ben eigenlijk redelijk snel het bed opgeklommen waar ik graag op handen en knieën wou zitten. Ik mocht ook al persen en tijdens dat persen braken de vliezen, WOESJH, een guts warm water tussen mijn benen, wow dat was krachtig!
Bevallingsland
Wat er daarna allemaal precies gebeurde is een beetje wazig, ik kwam in mijn roes terecht, ik was vertrokken, naar bevallingsland, zoals ze dat wel eens noemen :-)
Ik ben op mijn rug moeten gaan liggen om verder te persen, mij niet meer helemaal bewust van wat er allemaal rondom mij gebeurde. Enkel wanneer ik hoorde ‘persen’ reageerde ik door te duwen met alles wat ik in mij had. De gynaecoloog, die er ondertussen ook bijgekomen was, wou onderaan iets lichtjes verdoven (ik weet echt niet meer wat precies eigenlijk) om het vlotter te laten gaan, maar dat heb ik geweigerd. Ik werd overgenomen door mijn lichaam en brulde bij elke wee al persend met al mijn oerkracht mee. (amai, ik was blij dat ik de enige was op het verloskwartier die nacht :-) ).
Ik had voor de bevalling gelezen over ‘the ring of fire’ of de brandende pijn die je voelt wanneer het hoofdje klaar staat om geboren te worden… Yep, dat bestaat dus echt! Maar ik wist dan ook dat ik er bijna was!
Daar is hij dan; onze Sander
En jawel, om 2u57 werd Sander geboren op 26 mei 2019, onze uitgerekende datum!
Aangezien het vruchtwater licht meconiaal was, werd de pediater erbij gehaald om hem even te checken, maar alles was dik oké. 4kg rond en 52.5cm, een goed boeleke dus :-)
De placenta kwam vanzelf een beetje later en de scheur (yep, helaas) werd netjes genaaid terwijl Sander bij mij lag.
